AKAROFOBİK'TEN

O an Allah’ın, samimiyetini sınamak için bu böceği gönderdiğini düşündü. Sabredecekti. Ama Allah’ın, neden diğer kulları gibi para ve güzel kadınlarla değil de bu böceklerle kendisini sınadığını da anlamaya
çalışmıyor değildi.

SAVAŞ'IN ÖLÜMÜ'NDEN

Ölen yakın bir arkadaşınızsa mezarlık dönüşü, keder, yalnızlık, çaresizlik gibi hislere kapılmanız gerekir. Benim gibi keyifle ıslık çalamazsınız! Savaş’ı defnettiğim gün ne kadar mutlu olduğumu anlatamam. Yıllardır içimde büyüttüğüm nefret ve öfke onunla birlikte gömülmüştü. Arkadaşımın ardından takındığım bu tavır karşısında hafif bir pişmanlık hissetmedim dersem yalan olur. Ama bu duygu, tam uykuya dalmak üzereyken, tepenizde dönüp duran sivrisineğin çıkardığı vızıltılardan daha az hissedilir bir şeydi.

SAKLI HİKAYE'DEN

Sahildeydim. Deniz lacivert bir balçık gibi kıpırtısızdı. Yosun kaplı çakıllarln en düzgününü, en pürüzsüzünü arıyordum. On, on bir, on iki. Adalara kadar sektirecektim taşları. Ayaklarımın altında tok sesler çarparken birbirine, haykırışlar yükseldi etraftan; aceleci, tedirgin. Kafamı kaldırdım. Beyaz bir araba duruyordu apartmanın önünde. Birkaç telaşlı adam kapıları açtı. Önce katlanmış bir tekerlekli sandalye sokuldu bagaja. Ardından sen çıktın dışarı. Ateşlenmiş bir çocuk gibi hastalıktan ve zayıflıktan iki kat olmuş, kucağındaydın birinin. Kolun, sol kolun boşlukta sallanıyordu. Anlayamadım ne olduğunu. Çocuktum. Anlasam koşmaz mıydım! Son kez gördüğümü bilseydim, gözlerimi kırpmadan bakmaz mıydım sana! Olmadı işte. Bakamadım.

İMZA GÜNÜ

02 Haziran 2012 ne güzel bir gündü öyle... Uzun bir söyleşi oldu. Konuştuk, dilimin döndüğünce anlattım. İnsanları gözledim! İnanılmaz, o arada bile gözlem yaptım. Bir iki ışık aradım. Buldum mu? Söylemem. Ama şunu bir kere daha anladım; her anım, her bir insanla göz göze gelişim bir şeyler katıyor bana. Tamam, biraz ürkütücü... Ama insan zihni öyle bir cevher ki işledikçe zenginleşiyor. Bunca sözden sonra ne çıkıyor ortaya? Çalışmak gerekli. Kendi sesimizi bulmak için çalışmak!